λενε υστερα

Θα σε στραγκαλιάσω

Εσωτερικο

Συνηθίζω να κρύβομαι στις πρίζες στους τοίχους του δωματίου της και να την τρομάζω. Μόνο για πλάκα. Εκείνη γκρινιάζει. μου λέει: «είσαι επίτηδος». Της λέω: «όχι κορίτσι μου! μια πλάκα μόνο σου έκανα». Εκείνη με κοιτάει με λυπημένα μάτια και ύστερα μου σκάει ένα φιλί στη μύτη. Εγώ της φιλάω το αυτί. Εκείνη με δαγκώνει στο στήθος. Εμένα μου την σπάει αυτό και αρχίζει ο πόλεμος. Όχι σαν αυτόν στη Συρία. Όχι με παράπλευρες απώλειες. Όχι με όπλα. Όχι με νέους φαντάρους. Όχι με στρατιώτες. Μπήκαν δύο φίλοι μου στον στρατό. Η θητεία για την πατρίδα και όλους αυτούς που κάνουν πολέμους σαν αυτούς στη Συρία. Εγώ τους φαντάζομαι σαν μολυβένιους στρατιώτες ή σαν πλαστικούς αυτούς που έχουν τα κολλημένα πόδια σε μια βάση. Μόνο τέτοιοι μπορεί να είναι. Και ότι έχουν πάει κατασκήνωση. Στη Σουηδία αναρωτιέμαι καμιά φορά τι καιρό μπορεί να κάνει. Και στην Γερμανία το ίδιο. Και όπου είναι οι κοντινοί σου. Ακόμα και στην Αθήνα. Κοντινοί που θυμάσαι και δεν ξέρεις τι καιρό κάνει πάνω από τα κεφάλια τους ή μέσα σε αυτά. Παρόλο που σας σκεπάζει το ίδιο νέφος. Φορέσαμε τις στολές, τα κοστούμια και πάμε βόλτα. Να μυρίσουμε και να μυριστούμε. Εκείνο που σου αρέσει πιο πολύ. Το διάφορο.