Category Archives: CaracolDeLaResistencia

εξαθλια

Posted by kavouki on

Τα μαλλιά μας μακρυά μέχρι τον ουρανό, πάνω τους να σκαρφαλώνουν οι πετρίτες – μικρά πλάσματα που ζουν στις πέτρες που μαζεύουμε αριστερά δεξιά και πετάμε στους μπάτσους προκαλώντας τους μια δυσάρεστη ανάμνηση. Πανκ μελωδίες και ξέφρενος χορός και πόγκο. μπουκάλια μπύρας εκσφενδονίζονται στον ουρανό στριφογυριστά, και το περιεχόμενο πετάγεται έξω και δημιουργεί σπείρες που με τον παράδοξο φωτισμό μοιάζουν με βεγγαλικά που εκτείνονται στο άπειρο. Μάτια φλογισμένα και καρδιά να φτερουγίζει στη θέση της. Και άλλα μάτια που πρώτη φορά συναντιούνται. Χείλη που ενώνονται. Άλλες βρώμικες μελωδίες που δεν αντέχουν την γενικότερη χυδαιότητα και εκεί που πάνε να ανέβουν ψηλά, τσουπ, πέφτουν πάνω σε βρώμικα πεζοδρόμια. Από εκεί τις μαζεύουμε, από κάτω, λες και είναι μωσχολούλουδα ή καταθλιπτικά βροχεροσαλίγκαρα που γυρνοβολάνε για μια φορά στη ζωή τους σε δρόμους που εμείς ανεβοκατεβαίνουμε 5 φορές την μέρα. Ετοιμοκάψιμες σακούλες σκουπιδιών μαύρες. Οι μεγάλες των παιχνιδάδικων έχουν ήδη καεί στα λούνα παρκ που αντί για τρενάκια του τρόμου έχει κάδους σκουπιδιών του δρόμου. Αναρχογιαγιάδες να μοιράζουν γλυκά με ένα περίεργο συστατικό που δίνει άλλη γεύση στα πράγματα. Αδρεναλίνη. Και τσιχλόφουσκες τεράστιες μοβ και μαύρες και κόκκινες και μαυροκόκκινες που σκάνε μπαμ και κάνουν μπάτσους φωτεινούς και σαπουνόφουσκες διαολοστέλνουν φασίστες έξω από τον πλανήτη. Παιχνιδιάρικα καδρόνια χοροπηδάνε σε κεφάλια ασφαλιτών. Και οι αστοί βραστοί. Μια ταπετσαρία από αφίσες του κινήματος καλύπτει το ιστορικό κέντρο. Αστρικά ταξίδια στην ιστορία. Ιστορικές αφίσες από ιστορικούς αγώνες ιστορικών ανθρώπων. κάποιοι γράφουν παραμύθια για κάποιους άλλους που γράφουν ιστορία. Και ύστερα;Υστερία.

έτσι ήμασταν

Posted by kavouki on

τα μαλλιά μας μακριά. τα μούσια μας απεριποίητα. τα τζην μας φθαρμένα. τα παπούτσια μας με τρύπες και να μπαίνει νερό όταν βρέχει. τα γάντια μας κομμένα. τα μπουφάν μας λερωμένα. τα χέρια μας βρώμικα. η μπύρα παγωμένη στα χέρια να ξυλιάζει τα δάχτυλα. τα δάχτυλα λίγο κίτρινα από το στριφτό. τα μάτια κόκκινα. γύρω από μια φωτιά στα ίδια μέρη τα γνωστά να μιλάμε για τα ίδια και τα ίδια. και για καινούρια πράγματα που μάθαμε σήμερα. και βόλτες πάνω κάτω. στα ίδια τα μέρη τα γνωστά. με γνωστούς ανθρώπους ίδιους. να λέμε τα ίδια και τα ίδια ή καινούρια πράγματα που μάθαμε σήμερα. και ήταν ωραία κάθε μικρή ανεπαίσθητη αλλαγή. ήταν τεράστια. και μια καινούρια ασχολία. μια καινούρια ρουτίνα. ίσως ένας καινούριος τρόπος να πάμε στα παλιά τα μέρη τα ίδια με τους ίδιους ανθρώπους που έλεγαν τα ίδια πράγματα. μια πτώση στην τιμή της μπύρας. τι ενθουσιασμός. το ίδιο και για το σουβλάκι. και μια καινούρια συνήθεια. πχ. σήμερα θα πιούμε ρετσίνα. έτσι για την αλλαγή. ένα πεσιματάκι. και ένα μικρό τρεχαλητό. κανένα σύνθημα. κανένα πάρτυ αλληλεγγύης. καμιά συνέλευση. όπου θα καθόμασταν με τους ίδιους ανθρώπους και θα λέγαμε για τα ίδια πράγματα. θα σχολιάζαμε τις ανεπαίσθητες αλλαγές. και θα ξαναλέγαμε τα ίδια πράγματα με άλλους τρόπους. κάποιος καινούριος καλεσμένος που και που. κανένα καινούριο τυπάκι στην παρέα και μετά πάλι στο τέλος οι ίδιοι θα βλέπαμε την νύχτα να φεύγει. ή την βδομάδα. ή τον μήνα. και παρόλο που ήταν το σπίτι μας νιώθαμε σαν περαστικοί. και άντε να πάμε κάπου αλλού και όλο εκεί γυρίζαμε. γιατί; γιατί ήταν όμορφη η τόση μονοτονία. ακόμα και οι μικρές εκρήξεις συνυπήρχαν τόσο αρμονικά με την υπόλοιπη μονοτονία ή ήταν σαν να την υπερτόνιζαν. ή σαν να ήταν κομμάτι της. καταλαβαίνεις τι θέλω να πω περίπου. το τρενάκι στο λουνα παρκ μπορεί να σε γεμίζει αδρεναλίνη αλλά δεν παύει να είναι μονότονο. στην τελική και το τρενάκι γύρω γύρω κάνει. κάνει βέβαια και πάνω κάτω και σε κάνει να ξερνάς. αλλά και η μπύρα σε κάνει να ξερνάς. αν πλησιάζεις στο ρεκόρ σου… στα 10 – 12 μπουκάλια σε μια νύχτα ξερνάς και με μπύρα. και τι έγινε με την έτσι; που χάθηκες μωρέ; και γιατί δεν πήρες κανά τηλέφωνο. σιγά. εκεί δεν υπήρχε ο χρόνος για να δώσεις ραντεβού. εκεί θα έβρισκες πάντα αυτόν που ήθελες όποτε τον ήθελες. στα ίδια μέρη. οι ίδιοι άνθρωποι. και εμείς από αυτούς τους ίδιους. αλλά με τα δικά μας διαφορετικά ξεχωριστά μακριά μαλλιά και απεριποίητα μούσια. με τα δικά μας φθαρμένα τζην, τρύπια παπούτσια, βρώμικα μπουφάν, ξηλωμένα γάντια. γιατί έτσι ήμασταν και γουστάραμε…

τι γινονται;

Posted by kavouki on
πάντα αναρωτιόμουν τι γίνεται το αντικείμενο αλληλεγγύης και μήπως οι πράξεις αλληλεγγύης έχουν περισσότερο σκοπό να τονίσουν τον αλληλέγγυο- το κίνημα- και όχι αυτόν στον υποστηριζόμενο.

Ονομάζομαι Χρυσοβαλάντης Πουζιαρίτης και είμαι ένας από τους συλληφθέντες τις 6 Δεκέμβρη 2009-θλιβερή επέτειος του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

  Η σύλληψή μου έγινε την ώρα που έβγαινα από το Α.Π.Θ.,και χωρίς να έχω τίποτα το ενοχοποιήτικο πάνω μου(σάκο,κουκούλα…..),2 διμοιρίες ματ πέσαν
πάνω μου και αρχίσαν να με χτυπάνε.Αφού βγάλαν το μίσος τους,με οδήγησαν στην γαδθ,όπου και με κατηγόρησαν με τις γνωστές τους τακτικές(όλοι θυμώμαστε
‘τα σαμπουάν που έγιναν μολότοφ’,φοιτητής με τις πυτζάμες΄,’πράσινα παπούτσια’,’ζαρντινιέρα’ κ.α.)
  Μετα από τους μπάτσους σειρά είχε η ελληνική δικαιοσύνη.Στην δίκη μου με καταδίκασαν σε 9 χρόνια και 3 μήνες κάθειρξη,και όπως ήταν λογικό,θεώρησαν
για μια ακόμη φορα,οτι οι δικοί μου μάρτυρες υπεράσπισης,είναι λιγότερο αξιόπιστοι από τους μπάτσους που κατσκεύασαν σε βάρος μου ψευδές κατηγορητήριο
και με βαφτίσαν ηγέτη των αναρχικών!!!!
  Αφού έμεινα στην φυλακή για περισσότερο από 18 μήνες,εγινε τελικά δεκτό το αίτημά μου για διακοπή ποινής,και αποφυλακίστηκα με περιοριστικούς όρους,
το καλοκαίρι του 2011.
  Αυτοί που γνώρισαν τη βία των μηχανισμών,αυτοί που έζησαν τη σκληρότητα του κελιού,αυτοί που αντιδρούν στην δικαστική αυθαιρεσία και τη φρίκη της,
είναι αυτοί που με καταλαβαίνουν και θα σταθούν στο πλευρό μου.
  Από τώρα τους ευχαριστώ.
                                                                                                                                                  Χρυσοβαλάντης Πουζιαρίτης
καλά κουράγια σύντροφε

46 χρόνια μετά…

Posted by kavouki on

Θυμόμαστε και τιμάμε τους μεγάλους αγωνιστές της τάξης μας. Επανοικειοποιούμαστε τα σύμβολα που οι εχθροί μας προσπάθησαν να βάλουν στα μουσεία, στις τηλεοράσεις, στις βιτρίνες. Πολώνουμε την πολιτική κατάσταση και παίρνουμε ξεκάθαρη θέση. Στρατευόμαστε μαζί με αυτούς που έχασαν τη ζωή τους για την ειρήνη, την ισότητα, την ελευθερία, ενάντια στον φασισμό, στο αστικό κράτος και τους απάνθρωπους θεσμούς του, στους πολέμους που γεννάει ο ιμπεριαλισμός. Τιμάμε τους νεκρούς μας. Δοξάζουμε τους αγώνες τους.

Δόξα και Τιμή σε σένα Comandante Ernesto «Che» Guevara…

για τους αγώνες του σήμερα και για πάντα

Hasta la victoria, siempre.

 

έμοιαζε με ελευθερία

Posted by kavouki on

Μικρές ορδές νέων κατέβαιναν σε παρέες από τα στενά. Καλυμμένα πρόσωπα και μάτια που φλέγονταν. Εκεί ήμουν και εγώ και σε αναζητούσα, σε έψαχνα με αγωνία. Έψαχνα τα μάτια σου μέσα σε χιλιάδες ζευγάρια μάτια που δίψαγαν για βίαιες συγκρούσεις και οδοφράγματα. Δυσκολεύτηκα και μπερδεύτηκα πολύ να σε βρω μέσα στις φωτιές. Και οι πέτρες έπεφταν βροχή. Κάποια στιγμή απογοητεύτηκα αλλά δεν σταμάτησα να σε σκέφτομαι. Φόρεσα κι εγώ την κουκούλα μου και χύθηκα στη μάχη.  Ξήλωσα ένα ολόκληρο πεζοδρόμιο και πετροβόλησα τους φρουρούς. Η τελευταία μου ελπίδα. Ως αντάλλαγμα κέρδισα μια πληγή στην πλάτη, περίπου στο ύψος της καρδιάς και ένα έγκαυμα στο μηρό. Μηρό… Μιρώ… Τι μου θύμησες. Καβατζώθηκα σε ένα παγκάκι λίγο να ξεκουραστώ, την ώρα που οι φρουροί μας κατέβαζαν και χάναμε έδαφος. Κάθισε μια όμορφη κοπέλα δίπλα μου και άρχισε να μου γλείφει τις πληγές μου. Μαλακά, ήρεμα. Ήταν γυμνή, τελείως γυμνή και γαλήνια. Καλά το θυμάσαι. Ήσουν εσύ. Απαλή, τρυφερή, σαν μετάξι και κόκκινες και μαύρες και μαυροκόκκινες σημαίες πεταμένες αριστερά δεξιά έδειχναν την ήττα μας. Τα χρώματα αλλοιώνονταν και οι μορφές. Σαν πίνακας του Μιρώ. Μύριζε καμένο πλαστικό και ασφυξιογόνο. Με έγδυσες και κάναμε έρωτα σε ένα κρυμμένο παγκάκι. Πίσω μας μια τράπεζα καιγόταν. Ακούστηκε μια δυνατή φωνή: «σύντροφοι το κράτος έπεσε». Κανείς δεν το πίστεψε όμως. Εγώ σου ψιθύρισα στο αυτί: «μωρό μου είσαι όμορφη σαν την καταστροφή του κράτους». Ακούστηκε ένα μπαμ. Ένιωσα μια σφαίρα να μου τρυπάει τον αριστερό μου ώμο. Το κάψιμο από την σφαίρα και το αίμα που έτρεξε, ζεστό, πηχτό μου χάρισε έναν γλυκό οργασμό. Λίγα δευτερόλεπτα μετά τελείωσες και εσύ. Με κράτησες λαβωμένο όπως ήμουν και αδύναμο. Περπατήσαμε μερικά μέτρα, με κοίταξες, με φίλησες, μου είπες: «μην φοβάσαι τίποτα, είμαι εγώ εδώ για εσένα». Οι καμπάνες χτυπούσαν μανιασμένες. Οι νέοι είχαν μπει στους ναούς και τις χτυπούσαν. Δροσερό αεράκι. Κρότοι. Φωνές. Συνθήματα. Τοίχος με κόκκινα κεφαλαία γράμματα που έγραφε: «Α Ν Ο Ι Ξ Η» με το Α κυκλωμένο.

μια μερα

Posted by kavouki on

Αφού καταφέραμε να βρούμε τον διακόπτη της ιστορίας και είχαμε το σθένος να πατήσουμε το off, καταλάβαμε πως η αλλαγή περνάει μέσα από τους δρόμους της φωτιάς. Με φλογισμένα μάτια και πολεμώντας τη βία της εξουσίας με το ομορφότερο χαμόγελό μας μπορέσαμε να ορθώσουμε οδοφράγματα στην κανονικότητα, και με υψωμένες τις αριστερές γροθιές στον ουρανό και προταγμένο το άλλο χέρι, της αλληλεγγύης, στον διπλανό μιλούσαμε για τον μελλοντικό κόσμο σαν να είναι μόνο δική μας υπόθεση.Κι όταν ο εχθρός μας περικύκλωσε μας βρήκε με τις κιθάρες στα χέρια να τραγουδάμε για τον έρωτα. Κι όταν ο εχθρός μας πήρε τις κιθάρες μας εμείς πιάσαμε τις πέτρες, κι όταν ο εχθρός κατέστρεψε τα σπίτια μας εμείς αρχίσαμε να μένουμε στις ταράτσες των πολυκατοικιών. Κι όταν ο εχθρός πυροβόλησε τον πρώτο από εμάς, εμείς διστάσαμε για λίγο μόνο και αρχίσαμε ένα ξέφρενο χορό.
Ήμασταν σίγουροι πως θα νικήσουμε. Τα καινούρια παιδιά που ανέπνεαν σε αυτόν τον πλανήτη θα ανακάλυπταν τα χρώματα ξανά και θα έβρισκαν και άλλα, καινούρια, δικά τους που δεν θα τα είχε ξαναδεί μάτι ανθρώπου. Θα ανακάλυπταν νέους ήχους και θα έφτιαχναν μια καινούρια μουσική, τη μουσική των εξεγερμένων, τη μουσική των ελεύθερων, την μουσική των ευτυχισμένων, με νότες μέσα κι έξω, πάνω και κάτω από το πεντάγραμμο.
Τα καινούρια παιδιά θα κρατάνε φωτογραφίες από το μέλλον στα χέρια τους, θα κλαίνε μόνο από χαρά, θα οικοδομούν το αύριο στα συντρίμμια του χθες, θα ερωτεύονται και θα μιλούν με γεμάτες παύσεις και σιωπές αμηχανίας.
Δεν θα υπάρχουν σύνορα, μόνο κάμποι και λιβάδια, λίμνες, ποτάμια και βουνά, το χώμα, ο αέρας, ο ήλιος, το νερό είναι όλα δικά τους. Δεν υπάρχει ιδιοκτησία, δεν υπάρχει εξουσία, δεν υπάρχουν μέθοδοι αντισύλληψης, δεν υπάρχει αρρώστια, δεν υπάρχει θέατρο και ο θάνατος είναι και αυτός γιορτή.
Κι εμείς, τα αγόρια και τα κορίτσια του σήμερα, ψάχνουμε μανιασμένα την άνοιξη μέσα σε αυτή τη γκρίζα πόλη με τα πορτοκαλί φώτα ψάχνουμε τα λουλούδια της για να τα φορέσουμε στο πέτο μας, στο αυτί μας, στα μαλλιά μας και φανταζόμαστε στον ξύπνιο μας την έφοδο στον ουρανό.

Απουθεγμα

Posted by kavouki on

«Ψίιιτ! Ψίιιτ! Πουστράκι! Τελειώνετε! Κατάλαβες; Τελειώνετε πουστράκια! Άντε, κωλομπήχτες! Μαλάκες ηθοποιοί του κώλου! Έ μαλάκες ηθοποιοί του κώλου! Κοίτα πουτανάκι, έρχεται η ώρα σου! Ολονών. Τράβα ρε! Τράβα! Έχετε ρε την αστυνομία να σας φιλάει τα κωλαράκια; Αφού σας τα γαμάνε που σας τα γαμάνε οι Πακιστανοί ρε! Αδερφές ξεσκισμένες! Ε! Γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες! Ε, Γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες!»

Ηλίας Παναγιώταρος -Έλλην Βουλευτής

παφ… εσκασε

Posted by kavouki on

οι αντιφασίστες

οι συλληφθέντες αντιφασίστες

οι συλληφθέντες κακοποιημένοι αντιφασίστες

οι κακοποιημένοι συλληφθέντες

οι συλληφθέντες.

δικαιοσύνη δικαστήριο τυφλή

οι συλληφθέντες

οι αλληλέγγυοι στους συλληφθέντες

οι συλληφθέντες αλληλέγγυοι στους συλληφθέντες

οι συλληφθέντες αλληλέγγυοι στους συλληφθέντες αντιφασίστες

taser ΓΑΔΑ μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι

οι συλληφθέντες

οι αλληλέγγυοι στους συλληφθέντες

οι συλληφθέντες αλληλέγγυοι στους συλληφθέντες

οι αλληλέγγυοι στους συλληφθέντες αλληλέγγυους στους συλληφθέντες

το κράτος

το βαθύ κράτος

το κράτος εν κράτει

το παρακράτος

-.-

η βία

η μη βία

η αντι-βία

η βία στη βία

 

 

ο χαμένος

Posted by kavouki on

που ως φοιτητής στα πρώτα έτη  έζησε το κίνημα του 06-07

που όταν έκανε «στροφή στην καριέρα» του έζησε τον Δεκέμβρη του 08

που στα 25 του ήταν στην Πλατεία την άνοιξη- καλοκαίρι του 11

και που αυτά τον έχουν σημαδέψει, τον έχουν στιγματίσει, τον έχουν χαράξει.

εμφύλιος ταξικός ή κανονικότητα;

τρομοκρατια ειναι…

Posted by kavouki on
  1.  Τριμερείς στρατιωτικές ασκήσεις από ελληνικές αμερικάνικες και ισραηλινές δυνάμεις
  2. Στο «Θριάσιο» ο Σ. Ξηρός με πάρεση στο ένα μάγουλο
  3. Εργάτης της ΔΕΗ κεραυνοβολήθηκε από χιλιάδες βολτ στα Χανιά
  4. Έκανε έναν Πακιστανό κινούμενο στόχο!

και τέλος πάντων χιλιάδες άλλες προσωπικές ιστορίες -λιγότερο «θεαματικές» – που όλοι ερχόμαστε απέναντί τους και άλλες φορές τις προσπερνάμε, άλλες τις χλευάζουμε, άλλες μας επηρεάζουν, άλλες έχουμε να αντιμετωπίσουμε οι ίδιοι. και είναι φίλε μου μια ήττα που την νιώθεις σαν γροθιά στο στομάχι όταν δεν μπορείς, νιώθεις ανίκανος ή αναίσθητος να κάνεις κάτι, να νιώσεις κάτι για όλους αυτούς, που ήσουν στη θέση τους ή θα είσαι ή θα γλιτώσεις την τελευταία στιγμή. και τα σκας για αλκοόλ και βενζίνες και γκάτζετς και διακοπές στα νησιά. θα μου πεις πάντα πέθαιναν άνθρωποι στον κόσμο. πάντα υπάρχει αδικία παντού θα μου πεις. και θα μπεις στον κόσμο της ψηφιακής τηλεόρασης να δεις την εθνική ομάδα με τα μετάλλια στις αποσκευές της, υπερήφανα νέα παιδιά, ο σύγχρονος ηρακλής η νέα άρτεμις και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. και θα τσιρίζεις «εντάξει μωρέ… αφρικάνους είπε… δεν είπε μαύρους» τρώγοντας σουβλάκια και πίνοντας κόκα κόλα ζήρο (που την λατρεύω και πολύ θα ήθελα να έχω μία). κοίταξε να δεις που άρχισα να του μοιάζω. αντιο

ληρημα

Posted by kavouki on

η κοινωνία του θεάματος… οι τηλεθεατές μένουν με ανοιχτό το στόμα. άλλοι καταδικάζουν, άλλοι κρυφογελούν, άλλοι γελούν αμήχανα, άλλοι πανηγυρίζουν την «γροθιά ενάντια στο κατεστημένο της αριστεράς». ο αδωνις άλλωστε- υπουργός και βουλευτής πλέον με την νδ- έχει μιλήσει πολλές φορές για το «κομμουνιστικοκρατούμενο κράτος». στα πλαίσια της κοινωνίας του θεάματος μια σφαλιάρα στην κανέλη είναι θέμα συζητήσεων. μαχαιριές, ξύλο, ροπαλιές σε «παράνομους» «λαθρομετανάστες» και σε αγωνιστές είναι η καθημερινότητα. η δημοκρατία δεν υπάρχει. ποτέ δεν υπήρξε. οι επικρατούσες ιδέες είναι οι ιδεοληψίες της άρχουσας τάξης. όσο κι αν κάποιοι επικεντρώνονται στον πόλεμο με όρους θεάματος, σε τηλεπαράθυρα που διευθύνουν τηλεκανίβαλοι με τηλεμαχίες τηλεκομμουνιστών εναντίον τηλεφασιστών, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο πόλεμος έχει ήδη (ξανά)αρχίσει. εμφύλιος; όχι αγάπη μου. ταξικός! λέω πως ίσως είναι καλό που έχει τόσο ρεύμα το χρυσαυγουλίκι… ίσως τα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρα αφυπνιστούν και παρέα με τα ταξικά αντανακλαστικά. το φαντασιακό μου μου επιτρέπει αυθαίρετες παλινδρομήσεις στις σελίδες της ιστορίας, σε αγώνες καταπιεσμένων κάθε εποχής, και κλείνει θριαμβευτικά με την ύψωση της κόκκινης σημαίας στο ράιχσταγκ. εξαπατούμε κι εγώ από αυτό το κλίμα πόλωσης. εξυπηρετώ το καθεστωτικό παιχνίδι. πιστεύω ότι η επανάσταση, η ανατροπή θα προβληθεί κάπου. πως δεν θα αργήσω να το πληροφορηθώ. πως δεν θα έχω κάποια υποχρέωση για να παρευρεθώ. πως κάποιος θα μου στείλει το αντίστοιχο ηβέντ και θα πατήσω μέημπη γιατί κάτι μπορεί να προκύψει.

τα χρυσαύγουλα περηφανεύονται για το 7% τους (το οποίο δεν νομίζω ότι θα πέσει και πολύ). για τους 500 χιλιάδες ψηφοφόρους τους. για ποιο πολιτισμό ακριβώς μιλάμε; για τι κοινωνίες αλληλεγγύης; ο ένας ξεσκίζει τον άλλο. του τρώει τα σωθικά. επίτηδες ή ασυναίσθητα, αδιόρατα. ο μετανάστης της διπλανής πόρτας όμως τι μπορεί να πει; τι μπορεί να κάνει; ο φόβος επικρατεί και επικροτούμε τον φόβο… μας έχει κυριεύσει, έχει γίνει δεύτερη φύση. αντανακλαστικά σπεύδουμε σε ανούσιες συζητήσεις, σε λογομαχίες. ποιος θα κερδίσει στο τέλος; ο πιο δυνατός; δεν είναι αυτό δείγμα πολιτισμού… δεν είναι αγάπη… δεν είναι ηθική… μέσα στον κυκεώνα βίας απαντάμε στην βία με βία. βιάζουμε. βιαζόμαστε. καθημερινά. κασσιδιάριδες και λοιποί γραφικοί είναι επικίνδυνη. καθηλωμένοι πίσω στον χωρόχρονο χρησιμοποιούν άλλα μέσα άγνωστα για εμάς. ξεχασμένα. ατέλειωτες ουρές νεκρών. ατέλειωτοι μετανάστες. όλοι μας. όλοι. τσούρμο. μας περιφρουρούν λεβεντόπαιδα με μαύρους χιτώνες. ζούμε για να ζούμε. αίσχος

αναδημοσιευση

Posted by kavouki on

9 θέσεις πάνω στη Χρυσή Αυγή και τον επελαύνοντα μεταμοντέρνο ολοκληρωτικό καπιταλισμό
1. Καταρχήν, ο αγώνας ενάντια στον (ολοκληρωτικό) εθνικισμό-ρατσισμό είναι αγώνας ενάντια στον (αυταρχικό) φιλελευθερισμό του Έθνους, του Κράτους, της Αγοράς και του Δικαίου και κατ’ επέκταση ενάντια στον (ολοκληρωτικό) καπιταλισμό.

2. Η Χ.Α. είναι μέρος των υπερπατριωτικών-εθνικιστικών εκείνων δυνάμεων που θα αποτελέσουν τη βάση για την επιστροφή του κεφαλαίου και των καπιταλιστών σε εθνικές λύσεις εκτός ευρώ και ε.ε., αν οδηγηθούν εκεί τα πράγματα στο εγγύς μέλλον (ήδη όπου βρεθούν κι όπου σταθούν μιλούν για ελληνικές ΑΟΖ, για πετρέλαια και φυσικά αέρια, για εθνική ανάπτυξη κλπ).

3. Η Χ.Α. συνδυάζει την ηγεμονία του εθνικού στοιχείου με αυταρχικά φιλελεύθερες θέσεις και όχι με σοσιαλιστικές όπως έκαναν οι γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές.

4. Οι κατηγορίες του Συστήματος περί νεοναζισμού γρήγορα θα πέσουν στο κενό, τα πλυντήρια του Θεάματος θα ξεπλύνουν ταχύτατα το «βρώμικο και ύποπτο παρελθόν» της Χ.Α., και έτσι θα εξιλεωθεί και θα γίνει ισότιμος συνομιλητής στη βουλή, στα μίντια, παντού, ως υπεύθυνη πατριωτική δύναμη με κάπως «υπερβολικές ευαισθησίες» και βίαη ρητορική σε κάποια «καυτά» θέματα.

5. Η Χ.Α. είναι ένα από τα οχήματα (το αν θα είναι ο κεντρικός τροχός της αμάξης θα φανεί στο μέλλον, σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες που δεν μπορούμε εκ των προτέρων να συνυπολογίσουμε) πάνω στο οποία ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός θα προσπαθήσει να επαναρυθμίσει την κοινωνία με ευνοϊκούς για τη διαιώνιση του Συστήματος όρους, να την εκφασίσει και να τη στρατιωτικοποιήσει, και ταυτόχρονα να χειραγωγήσει τις αντιστάσεις των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων προς εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς.

6. Η Χ.Α., με την αντισυστημική ρητορική της, την παθιασμένη στράτευση, και «το κοινωνικό της έργο» (που θα ενισχυθεί στο μέλλον -βλ. π.χ. «συσσίτια μόνο για έλληνες»- με τη χρηματοδότηση που θα λάβει ως κόμμα του κοινοβουλίου), είναι απαραίτητη στο Σύστημα στους καιρούς της άγριας μετάβασης και των ταραχών γιατί αυτή τη στιγμή τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού και του βιοπολιτικού ελέγχου έχουν απωλέσει την κοινωνική τους νομιμοποίηση, δεν έχουν κοινωνικά ερείσματα και ούτε πρόκειται να αποκτήσουν σύντομα γιατί δεν υπόσχονται πια τίποτα πέρα από την αυτοκρατορία του μικρότερου κακού ούτε μπορούν πλέον, ως άμεση συνέπεια του πρώτου, να εμπνεύσουν μαζικά ακροατήρια (δεν είναι τυχαίο το ότι μετατρέπονται σε κόμματα απολύτως προσωποπαγή· είναι ο Βενιζέλος κι όχι το ΠΑΣΟΚ, ο Σαμαράς κι όχι η Ν.Δ., ο Καμμένος κι όχι οι Ανεξ. Έλληνες, ο Κουβέλης κι όχι η ΔημΑρ, που έχουν σημασία).

7. Το «κόμμα – κίνημα» της Χ.Α. θα έχει το ένα πόδι (ως επίσημο κόμμα της βουλής – ο Κασιδιάρης με κοστούμι να χαριεντίζεται με την Έλλη Στάη και ο Μιχαλολιάκος να χαμογελά με νόημα στον ευαίσθητο δημοκράτη Σταύρο Θεοδωράκη) στη νεοφιλελεύθερη τάξη και ορθολογικότητα (το άτομο ως επιχειρηματίας του εαυτού του, αρχές του ατομικού ανταγωνισμού και της αποτελεσματικότητας, ξήλωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, περιστολή των απεργιών και των διαδηλώσεων, περιττοί και αναλώσιμοι άνθρωποι, ηθικοφροσύνη και εθνική αναμόρφωση κλπ) και το άλλο (ως κίνημα – οι οπαδοί/τα πειθήνια όργανα του Κασιδιάρη και του Μιχαλολιάκου με τσεκούρια) στον κλιμακούμενο αυταρχισμό, το νταβατζηλίκι και τη βία στις γειτονιές και το πεζοδρόμιο. Πάνω και γύρω απ’ αυτό το «κόμμα-κίνημα» (αλλά όχι μόνο, όπως προαναφέραμε) θα γίνει απόπειρα να χτιστούν στο άμεσο και κυρίως στο απώτερο μέλλον οι κοινωνικές και κατ’ επέκταση οι ιδεολογικοπολιτικές συμμαχίες, πάνω στην «πάταξη της εγκληματικότητας και της παράνομης μετανάστευσης», πάνω στη διαχείριση του φόβου, της (αν)ασφάλειας, της απελπισίας, της καθαρ(ι)ότητας, της υγείας και της υγιεινής, της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας, με κεντρικό άξονα περιστροφής την «επιστήμη της αστυνομίας» (μην μας διαφεύγει άλλωστε ότι οι μπάτσοι ως φυσικά πρόσωπα ψήφισαν μαζικά Χ.Α.). Παράλληλα, το επίσημο κράτος θα αφήσει ολόκληρες περιοχές (οικονομικές και γεωγραφικές) στα νύχια της μαφίας, του κρατικοποιημένου εγκλήματος και των ιδιωτικών εταιριών σεκιούριτι, με τους οποίους η Χ.Α. έχει άμεσες διασυνδέσεις, και των οποίων τα συμφέροντα θα προωθήσει ακόμα αποτελεσματικότερα ως κόμμα του κοινοβουλίου.

8. Ήδη διαφαίνεται η σύμπλευση απόψεων της Χ.Α. με τους υπόλοιπους παίχτες του Συστήματος, πέρα από το ζήτημα της μετανάστευσης («ανακατάληψη των πόλεων από τους λαθρομετανάστες»), και στο ζήτημα της -πάνω στα κουφάρια του εργατικού δικαίου και της λεηλατημένης φύσης- εθνικής οικονομίας και ανάπτυξης, και σε αυτό της επίθεσης στην υποτιθέμενη ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς μετά τη μεταπολίτευση. Όταν λένε επίθεση στην ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, δεν εννοούν βέβαια επίθεση στο σταλινισμό του ΚΚΕ ούτε στη σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα επιδοθούν και σ΄αυτό το σπορ στις αρένες του Θεάματος, που θα τους καλούν στο εξής οι ευαίσθητοι φιλελεύθεροι και δημοκράτες, στο όνομα βεβαίως βεβαίως της ελευθερίας του λόγου και της αυταξίας του διαλόγου-, αλλά πρωτίστως επίθεση στην κριτική σκέψη και την έμπρακτη αμφισβήτηση των κυρίαρχων αξιών και του κυρίαρχου πολιτισμού· επίθεση στο τρίπτυχο αντίσταση – αλληλεγγύη – αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει ακόμα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, και κυρίως της νεολαίας, που έχει παραμείνει ευαίσθητη, σκεπτόμενη, ριζοσπαστική -ακόμα και συντηρητικά ριζοσπαστική με την έννοια της υπεράσπισης αξιών και αρχών που στέκονται εμπόδιο στην επέλαση του φιλελεύθερου κυνισμού και του εκσυγχρονιστικού ωφελιμισμού-, και δεν έχει γίνει κυνική, χυδαία, αγοραία και κανιβαλική· με άλλα λόγια, εννοούν προληπτική αντιεξέγερση, και με μακροπρόθεσμους όρους προληπτική αντεπανάσταση.

9. Όσοι ενδιαφέρονται να αποτρέψουν τις παραπάνω -ζοφερές ομολογουμένως- εξελίξεις, θα πρέπει γρήγορα να σταματήσουν να εστιάζουν στη νεοναζιστική ιδεολογία της Χ.Α. (που εύκολα αποφεύγουν ως ψόγο οι νομότυποι πλέον και με βουλευτική ασυλία πρώην μαχαιροβγάλτες) και να την ξεμπροστιάσουν (ιδίως στην άνεργη νεολαία) ως απολύτως συστημικό κόμμα, ως κόμμα της αστυνομίας και του στρατού, ήτοι των κατασταλτικών πυλώνων του Συστήματος, και άρα του βαθέος κράτους, ως κόμμα της πειθάρχησης των εργαζομένων και της νεολαίας, του βιοπολιτικού κράτους και της πλήρους υπαγωγής στις προστακτικές του κεφαλαίου, ως κόμμα τέλος της απανθρωποποίησης και του κανιβαλισμού.

Όσοι κραυγάζουν ενάντια στον πνιγηρό καπιταλισμό, οι απελπισμένοι και οι κολασμένοι (που συνεχώς θα αυξάνονται τα χρόνια που έρχονται, ενώ παράλληλα θα υπάρχουν εργαζόμενοι που θα δουλεύουν μέχρι θανάτου και θα διασκεδάζουν μέχρι τελικής πλήξεως, γιατί το Σύστημα δεν πρόκειται να υποκύψει, τουλάχιστον όχι αναίμακτα, σε πιέσεις για μείωση του χρόνου εργασίας με παράλληλη διατήρηση του μισθού στο ίδιο επίπεδο), θα πρέπει πάση θυσία να μην προσδεθούν στο άρμα της Χ.Α. και κατ’ επέκταση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, θα πρέπει να καταλάβουν και κυρίως να νιώσουν ότι ο αγώνας για τη ζωή και την αξιοπρέπεια ενάντια στο Σύστημα που μας τις κλέβει δεν έχει καμία σχέση με τους εθνικιστές και τους ρατσιστές υπηρέτες του.

Θα πρέπει να δουν στα μάτια, στα μυαλά και τις καρδιές των Δυνάμεων της Ζωής το αντίπαλο Δέος, την Αρχή της Ελπίδας, την οργάνωση της αδιαλλαξίας της ανθρωπιάς, το υπαρξιακό δυναμικό της εξέγερσης, το πάθος και το ήθος της «στράτευσης», την common decency, τη ζωντάνια της διαίσθησης, την ευρύτητα του πνεύματος, τη δημιουργικότητα της φαντασίας, την ποιότητα της κραυγής-άρνησης, το Πάθος για ελευθερία, για απο-αλλοτρίωση, για απο-φετιχοποίηση, για αποκατάσταση της μοναδικότητας του προσώπου, για τσάκισμα του κυνισμού, της έλλειψης αυτοπεποίθησης και αυτοσεβασμού, της απομόνωσης και της μοναξιάς, για μια ζωή γεμάτη πραγματικό νόημα, και βέβαια ένα εναλλακτικό σχέδιο κοινωνικής οργάνωσης στην πράξη.

Θα πρέπει να συγκροτηθεί εκείνο το παθιασμένο και λυσσασμένο κίνημα που θα τους εμπνεύσει, που θα αποτρέψει την υποδούλωσή τους στα κελεύσματα του μεταμοντέρνου «φασισμού» (σε εισαγωγικά γιατί «ο φασισμός που έρχεται δεν θα λέγεται πια φασισμός»).

Οι αγωνιζόμενοι και οι επαναστάτες θα πρέπει να καταλάβουν ότι οι άνθρωποι δεν πράττουν πάντα με βάση ορθολογικές επιλογές, ότι όσα λογικά επιχειρήματα και να αραδιάσουν δεν θα βρίσκουν πάντα ευήκοα ώτα. Όντας παιδιά του Διαφωτισμού έχουν υποτιμήσει τη σημασία των συναισθημάτων, των παθών, της διαίσθησης, της υπαρξιακής αγωνίας και έχουν ταυτίσει τα αντιδιαφωτιστικά ρεύματα με την εναντίωση στην κριτική σκέψη και τη γνώση (ενώ πολλά απ’ αυτά, όπως π.χ. οι αντινομιστές, καταδίκαζαν συγκεκριμένα το είδος της κωδικοποιημένης γνώσης που συνυφαίνεται με το νόμο και ήταν μέρος μιας αντι-ηγεμονικής λαϊκής κουλτούρας και σκέψης που αντιστεκόταν στην ηγεμονία των παντοδύναμων ελίτ), χαρίζοντάς τα έτσι απλόχερα στους αντιδραστικούς, τους πολιτικά συντηρητικούς, τους μισάνθρωπους, τους ελιτιστές αριστοκράτες, τους φασίστες. Κάνοντάς το αυτό όμως παραδίδουν και τους ανθρώπους γενικά, που είναι όντα πολυδιάστατα, αντιφατικά, «ορθολογικά» και «αντι-ορθολογικά» ταυτόχρονα, γεμάτα αγωνίες και φόβους, ως βορά στους παραπάνω.

Αν δεν τα καταφέρουμε, αν δεν σηκώσουμε «οδοφράγματα» σ’ αυτή την επέλαση, η κοινωνία αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να διολισθαίνει σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Μπορεί να μην λέγεται πια καπιταλισμός, αλλά να είμαστε σίγουροι ότι θα είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, ολοκληρωτικός, σάπιος, απάνθρωπος, ανήθικος, χωρίς πνεύμα και ψυχή, χωρίς ζωή.

Η μοίρα μας είναι στα χέρια μας, όχι όμως για πολύ ακόμα.
Να μετουσιώσουμε τις χιλιάδες κραυγές όλων εμάς, των από-κάτω.

Να απελευθερώσουμε τις χιλιάδες δυνατότητες του κοινωνικού πράττειν.

Να χιμήξουν χιλιάδες διάβολοι ενάντια στους θεολόγους του χρήματος, του ωφελιμισμού, του ατομικού ανταγωνισμού, της αλλοτρίωσης, της κυριαρχίας και της ιεραρχίας.

Να σταθούμε αντάξιοι των ιστορικών καιρών που μας έλαχαν.

Να ξαναζωντανέψουμε στη μνήμη μας τους αμέτρητους αγώνες των συντρόφων μας στο παρελθόν. Να εκδικηθούμε για τους προγόνους μας κρατώντας ψηλά τη σημαία της Ελπίδας γι’ αυτούς που έρχονται.

Υ.Γ.: Μια επίκαιρη παραλλαγή της 11ης θέσης για τον Φόυερμπαχ

Δεν χρειάζεται να κατανοήσουμε τους «νόμους» της κίνησης του κόσμου για να τον αλλάξουμε.
Αρκεί να αφεθούμε να νιώσουμε εμπειρικά και διαισθητικά το πόσο ζοφερός είναι και να ‘χουμε μια καλή ιδέα για το πώς θα θέλαμε να είναι.
Με άλλα λόγια, δεν μας λείπει η γνώση και η ερμηνεία του υπάρχοντος, αλλά η ζωντάνια
της διαίσθησης, η ευρύτητα του πνεύματος, η δημιουργικότητα της φαντασίας, η ποιότητα της κραυγής-άρνησης.
Από κει και πέρα ή ίσως και παράλληλα, είναι ζήτημα επιθυμητικής βούλησης και απόφασης.

 

•το άρθρο το βρήκα στο indymedia- δεν γνωρίζω από ποια συλλογικότητα ή άτομο έχει προέλθει ωστόσο το βρίσκω εξαιρετικό, μεστό και εύστοχο

σοσαϊτι- μαν- αρτ

Posted by kavouki on

1. Η σύγχρονη κοινωνία. Η σύγχρονη κοινωνία του θεάματος. Η σύγχρονη κοινωνία του ατομικισμού. Η σύγχρονη κοινωνία του φαίνεσθαι. Η σύγχρονη κοινωνία της πληροφορίας και της (σχεδόν επιλεκτικής) πρόσβασης σε αυτήν. Η σύγχρονη κοινωνία της ελεύθερης οικονομία, της παγκοσμιοποίησης, της μη ύπαρξης συνόρων (για το κεφάλαιο).

2. Ο νέος προλετάριος. Ο νέος προλετάριος ως υποκείμενο των κοινωνικών αλλαγών. Ο νέος προλετάριος ως καταναλωτής, ως μία μηχανή που παράγει- πληρώνεται- καταναλώνει. Ο νέος προλετάριος ελεύθερος. Ο νέος προλετάριος μορφωμένος. Ο νέος προλετάριος της παθητικότητας και της έλλειψης κρίσης. Ο νέος προλετάριος υποκείμενο των κοινωνικών αλλαγών (;). Ο νέος προλετάριος γεύεται όλα τα αγαθά που του προσφέρει το 1, ενταγμένος πλήρως στο περιβάλλον του.

3. Η τέχνη. Η τέχνη σπουδαίο εργαλείο στην κοινωνία του θεάματος. Η τέχνη του φαίνεσθαι. Η τέχνη για την τέχνη -όχι σαν όρος αλλά σαν ακολουθία λέξεων- είναι κάτι που αντιπροσωπεύει την σύγχρονη κοινωνία του ατομικισμού και χαϊδεύει τα αυτιά του νέου προλετάριου που κοιτάζει μόνο την πάρτη του. Η τέχνη που ναρκισσεύεται. Επιδεικνύει αντί να δείχνει. Λέει περίπου κάτι χωρίς να πει τίποτα. Κραυγάζει για να κάνει εντύπωση και σιωπά όταν την ρωτάς κάτι.

 

η-αλλαγή-θα-ξεπειδείξει-ως-ανάγκη-το-μόνο-που-μπορούμε-να-κανουμε-είναι-να-δημιουργούμε-τις-συνθηκες-ώστε-η-αλλαγή-να-έρθει-πιο-γρήγορα-και-να-δημιουργήσουμε-δομές-τέτοιες-ώστε-η-αλλαγή-θα-μας-συμφέρει-πιστεύω-στην-ανθρώπινη-φύση-πιστεύω-στην-πρωτοπορία-σας-αγαπώ-σας-σέβομαι-με-και-επιμένω-να-με-βρίσκω-κάπως-συμπαθητικό-.

κι ύστερα…

Posted by kavouki on

εσύ ανησυχείς γιατί δεν σου βγαίνει ο ρόλος…

ή μήπως αυτό είναι γιατί ψάχνεις να βρεις τον ρόλο…;

ο πόλεμος δεν φταίει σε τίποτα.

μια χαρά ήταν ο πόλεμος.

το ζόρι είναι όταν γυρίζεις πίσω