ακυρα

Κάτι συμβαίνει μέσα σε όλα αυτά που μας κρατάει ακόμα δεμένους τον ένα με τον άλλο. Η μοναξιά μας είναι τόσο μεγάλη που προτιμάμε να την ζούμε χωριστά. Η ζωή μας μικρά διαλείμματα ανάμεσα από χωρισμούς. Τα πιο μεγάλα ψέμματα ήταν αυτά που κρατήσαμε για τους εαυτούς μας. Όταν κοιμόμασταν από νωρίς. Ή όταν ξυπνάγαμε το άλλο πρωί. Μέσα από τα ψέμματα καμιά φορά φαίνεται η αγάπη. Αποκαλύπτεται και ξεγυμνώνεται. Οι συνειδητές επιλογές είναι η πιο βαθιά έκφρασή της. Και όλη η απόγνωση στην αναπάντητη ερώτηση: «και τώρα τι;»

Είναι πολλές οι στιγμές. Είναι πολλές οι χαμένες δευτερόλεπτες στιγμές. Ανάμεσα σε κενά απείρου. Μετεωριζόμαστε. Κοιτάζοντας αστέρια που σβήνουν και αφήνουν μια αχλή αχνή σκιά από φως. Είμαστε αστροναύτες κορίτσι μου με ένα σκάφος που λέγεται «γη». και είμαστε οι δυο μας. να το θυμάσαι.

τώρα φίλα με και βούλωσ’ το γιατί αυτό ήθελες να κάνεις από την πρώτη στιγμή που με είδες όπως και εγώ αυτό ήθελα να κάνω εκτός και αν ήθελα να σπάσω τα μούτρα κάποιου τύπου που -με τόση προσπάθεια- κατάφερες να μου μοιάζει. κοίτα και δεν το έχω σε τίποτα να κάνω μια ανάποδη κωλοτούμπα στη μέση της πλατείας ή να περπατήσω μέχρι το σπίτι σου με τα πόδια μόνο και μόνο για να δω πως είναι ο κόσμος ανάποδα.

η πολιτική σκοτώνει τον έρωτα. πρέπει να βρεθεί η ποίηση μέσα στην πολιτική. η τέχνη μέσα στην επιστήμη. η θλίψη μέσα στην ευδαιμονία. δεν είναι εποχές αυτές για να ζούμε θλιμμένα. το χαμόγελο είναι δείγμα ηλιθιότητας αλλά μπορεί να είναι και η πιο επαναστατική πράξη.