Σε θυμήθηκα σήμερα βραδιάτικα. Και νομίζω πως σου χρωστάω… Σου χρωστάω κάτι πολύ σημαντικό. Ένα ευχαριστώ. Ξέρω πως αν σε γνώριζα δεν θα με πήγαινες. Μάλλον δηλαδή, έτσι σε κόβω. Τι να μπορούσα να σου πω; Εγώ που μένω με την μαμά και τον μπαμπά, σε εσένα που έζησες τόσα στο δρόμο; Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, το θέμα είναι ότι όλα είναι τόσο παράλογα, τόσο πολύ παράλογα για τον κοινό νου. Εσύ τα έβλεπες αδερφάκο μου. Και τα έκανες δικά σου. Μην με κράζεις ρε φιλαράκο αν μιξοκλαίω και το κλάμα καμιά φορά δεν μπορεί να θεωρηθεί πράξη επαναστατική; Πράξη κροκανθρωπίσια; Άλλωστε φροντίζω να κλαίω στα σκοτεινά… Είμαι δειλός και δεν σ’ αρέσω. Βρωμάω ανθρωπίλα και εγώ. Τι να γίνει όμως, θα τα ξεπαστρέψουμε όλα, είτε με έναν πάταγο είτε με έναν λυγμό. Ο καθένας έχει τον τρόπο το δικό του που τον οδηγάει στη λύτρωση.
ΥΓ. Χρωστάω ένα ευχαριστώ και σε έναν άλλο αδερφάκο, έναν άλλο Νικόλα
Το καβουκι 
Πολύ καλό!
Κι εγώ όποτε ακούω Νικόλα, αυτά πάνω-κάτω σκέφτομαι!
ότι άμα γνωριζόμασταν θα χαμε… σκοτωθεί μεταξύ μας!
Αλλά τα τραγούδια του με έχουν σημαδέψει τόσο που με έκαναν άλλον άνθρωπο!
Και καταπληκτικό το κομμμάτι…
ο καθένας προσλαμβάνει επεξεργαζεται βιωνει διαφορετικα τα πραγματα… ειμαι σιγουρος οτι ο ασιμος εχει μιλησει, εχει ψιθυρισει διαφορετικα στον καθενα μας… το εχει κανει ομως!