Συγκρούσεις ανώφελες λογικής και παράνοιας γεμίζουν τα σωθικά σου χίλια ντεσιμπέλ. Οι ερινύες, οι τύψεις, η συνείδηση. Χορεύουν στο μυαλό οι αναμνήσεις ξοφλημένες, ανέστιες. Και δεν έχεις και ταλέντο. Και δεν έχεις και υπομονή και θέληση και πάνω απ’ όλα λογική. Σπουδαίο πράγμα η λογική, όταν συνοδεύεται από την ηλικία, έτσι πιασμένοι χέρι- χέρι.
Ένα παιδάκι στην πλατεία με ένα άσπρο- κόκκινο ριγέ μπλουζάκι έχει και μία καραμούζα και σαλπίζει. Και από πίσω στρατός από πιτσιρίκια να ψέλνει το «ταρατατσούμ». Είναι ο αρχηγός μα αφεντικά δεν θέλει, κι όμως είναι καλός ή κακός. Έτσι και η λογική είναι χωρίς να θέλει πολλές φορές. Και όλα τα άλλα έπονται φωνάζοντας κραυγαλέα τα δικά τους «ταρατατσούμ».
Προσπάθησε και ας γίνεις ρεζίλι. Τι σε νοιάζει εξάλλου… Σε ποιόν χρωστάς ρε πούστη και δεν μου το λες και εμένα να το μάθω; Γάμα την σαλπίστρια λογική και έβγα μόνος στο χορό.
Μα ποια είναι τα βήματα. Και δεν ξεχωρίζεις τον ρυθμό από το νταούλι. Ψεύτη, δικαιολογία ψάχνεις πάλι. Και η ξανθιά που σε κοιτάζει, τι; Δεν κατάλαβες ακόμα γελοίε ότι είναι μαζί σου;
Το καβουκι 
Ναι, σαλπίζει η λογική και μεις ακολουθούμε. Αν όμως βγούμε μόνοι μας και αρχίσουμε να χορεύουμε σε ρυθμό διαφορετικό από το σάλπισμα, μήπως, μας περάσουν για τρελούς, φίλε Κωστή;
Χαιρετίσματα από την ορεινή Αρκαδία!
(Ξέρω…ξέρω…θα μου κρατάς κακία μήνες για το «φτύσιμο» στο cottage……)